อิสระที่ใจไม่ใช่ที่คำ

คำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า นกขาดขน คนขาดเพื่อน จะยิ่งใหญ่นั้นยาก

เมื่อใดที่ความเจริญก้าวหน้าในอาชีพการงานได้มาครอบครอง ความมีอิสระ (Freedom) เหมือนถูกจำกัดพื้นที่ให้แคบ (Limitation of Life’s space) ทุกจังหวะ (Life’s step) ดูจะเต็มขังไปด้วยความระมัดระวัง ทุ่มเท รอบคอบ เหมือนกำลังแบกความรับผิดชอบเอาไว้ตลอดเวลา

คำถามแบบบ้าน ๆ ว่า ถ้าภาระยังละไม่ลงปลงไม่ตก จะยกใจให้เป็นอิสระได้เช่นไร? ก่อนจะตอบปุจฉาข้อนี้ ทำให้นึกถึงนกที่กำลังบินขึ้นลงเหนือผิวน้ำรอบสระ สองปีกที่กางแบกน้ำหนักตัวเพื่อทะยานขึ้น ต้องแข็งแรงพอที่จะผ่านแรงต้านของลมไปได้ ซึ่งเปรียบได้กับร่างกายและจิตใจของคนเรา ต้องแกร่งพอ ๆ กัน จึงสามารถนำหมู่คณะหรือองค์กรเจริญก้าวหน้า

อิสระที่ใจ ไม่ใช่ที่คำพูด ทางรอดในสมัยที่มนุษย์ถูกห้อมล้อมเอาไว้ด้วยสื่อสารสนเทศ ที่รุกเข้ามาและวางหมุดหมายในพื้นที่ชีวิตได้ทุกเสี้ยววินาที ควรตั้งรับอย่างมีวินัย ปรับท่าทีให้พอเหมาะพอดี และเพียงพอที่จะทำให้ใจมีอิสระได้บ้าง มิเช่นนั้น เราจะไม่ต่างอะไรจากนกที่มีขน แต่ถูกขังอยู่ในกรง ขาดอิสรภาพการโบยบินไปในดงธรรมชาติอย่างน่าเสียดาย